طبیعت گرایی از دیدگاه منظر شهری عاملی در جهت توسعه فضایی شهرتالش

   رشد فزآینده واگذاری عرصه‌های منابع طبیعی، ضعف دستگاه‌های مسئول در زمینه اجرا و نظارت، نارسایی و یا فقدان قوانین مناسب و ناکارآمدی اقدامات جهت پیشگیری و برخورد اصولی با متجاوزان و به طور کلی تخریب و تصرف اراضی منابع طبیعی، همه و همه دست به دست هم داده تا امروز شاهد نابودی منابع طبیعی کشور بویژه فضای سبز باشیم. استان گیلان در خطه شمالی کشور دارای منابع جنگلی و سبز و افری است که باعث سیل عظیم توجه مسافران و طبیعت دوستان به این استان سر سبز گشته است. شهر تالش نیز به عنوان قطب گردشگری همه ساله پذیرای مسافران و گردشگران زیادی است که نیازمند اعمال قوانین حفاظت از منابع طبیعی و جنگلی و فضای سبز مصنوع و افزایش آگاهی مردمی جهت مراقبت از این موهبت الهی به منظور حفظ محیط زیست می‌باشد. در اثر تخریب‌ پوشش‌ گیاهی از قبیل‌ تبدیل‌ جنگل‌ به‌ زمین‌ زراعتی‌، شهرسازی‌ و همچنین‌ جاده سازی‌ غیراصولی‌ و ایجاد تأسیسات‌ ارتباطی‌، از بین رفتن پوشش سبز در سطح شهر تسریع پیدامی کند. این درحالی است که جنگل‌ها و مراتع و و فضای سبز حاکم برمحدوده شهری و به طور کلی گیاهان سبز در نتیجه عمل کربن‌گیری مرتباً گاز کربنیک هوا را که بر اثر تنفس حیوانات و انسان و فعل و انفعالات شیمیایی و آلودگی‌های محیط زیست و ارد هوا می‌شوند، جذب کرده گاز اکسیژن را که یک ماده حیاتی برای موجودات زنده به شمار می‌رود، پس می‌دهند. یکی ازعوامل مهمی که درتبیین پتانسیل جمعیت پذیری و یا حداقل در تعیین تمایل به سکونت و اشتغال و به عبارتی جاذب توسعه در شهر تالش در نظر گرفته می‌شود عامل دسترسی است.

   هر چه منطقه‌ای دارای شبکه‌های ارتباطی منظم و کارآمدتر باشد و فاصله دسترسی عملکردی آن با سایر مناطق شهری کمتر باشد، تمایل به سکونت و سرمایه گذاری و درواقع قابلیت توسعه آن افزایش می‌یابد.(فرج کرده، 1385: 30) خیابان‌های پردرخت تالش که به عنوان ریه‌های تنفسی شهر عمل می‌کنند به حفظ سلامت اهالی شهر و بویژه کودکان کمک می‌کند و خطر ابتلا به آسم کمتر شده و سلامت شهر راتضمین می‌کند. به دنبال تمایلات انسان زیباپسند، در بیشتر موارد نگریستن به یک درخت با لذت بسیاری همراه است. مزایای درختان از جذبه بصری نیز فراتر می‌رود. صدای خش خش برگ‌های درختان بر اثر و زش باد انسان را به یاد طبیعت روستاها می‌اندازد و ذهن وی را از صداهای شهری دور می‌کند و جاذبه زندگی در شهر را دو چندان می‌کند. همچنین سکونتگاه‌هایی که روی به منظره‌های خاص کوه، دریا، اقیانوس، رود، دشت، جنگل و مانند آن داشته باشند معمولا از منزلت اقتصادی-اجتماعی بالاتر و مطلوبیت روانی برخوردار هستند. به این ترتیب به نظر می‌رسد زیست گرایی و طبیعت دوستی نه امری انتخابی برای ساکنان تالش، بلکه زمینه‌ای فطری برای تامین آرامش و رفتار متعادل و منطقی انسانی محسوب می‌شود و لازم است در برنامه ریزی سکونتگاه‌های انسانی مورد توجه جدی قرار گیرد. در این شرایط در شهر تالش،علاقه فطری به سکونت در ورای همهمه و ترافیک و هر نوع آلودگی و درک قابلیت‌های سکونت در حواشی شهر با توانهای بالای دسترسی، بی گمان و ناخاسته مشوق سکونت در کنار جاده ارتباطی در جهات شمالی و جنوبی شهر می‌باشد که این مهم، خود مفهوم توسعه فضایی را در ذهن تداعی می‌کند.